Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2019

20 Νοεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα των παιδιών

Μια ημέρα που θυμόμαστε, αναστοχαζόμαστε και προβληματιζόμαστε κατά πόσο τα δικαιώματα των παιδιών προστατεύονται και εφαρμόζονται τόσο σε επίπεδο πολιτείας όσο και σε επίπεδο οικογένειας.

Ένα απ’ τα θεσπισμένα διακαιώματα του παιδιού, είναι να έχει ελεύθερο χρόνο, όπου θα μπορεί να ξεκουράζεται, να παίζει και να συμμετέχει στα πολιτισμικά και καλλιτεχνικά δρώμενα του τόπου του. Άραγε, πόσα παιδιά στον καθημερινό μαραθώνιο της παραγωγικότητας απολαμβάνουν ένα τέτοιο δικαίωμα;

Ένα άλλο θεσπισμένο δικαίωμα, είναι αυτό της προστασίας, τη μη κακοποίησης. Η κακοποίηση μπορεί να είναι σωματική, σεξουαλική, λεκτική, ψυχολογική ή και ανεπαρκής φροντίδα και ενασχόληση (αλλιώς παραμέληση). Δεν θεωρείται κάποιο είδος κακοποίησης λιγότερο ή περισσότερο επιβλαβές για την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη και ωρίμανση του παιδιού, όλα είναι κακοποίηση, όλα είναι επιβλαβή. Άραγε, πόσα παιδιά απολαμβάνουν ένα τέτοιο δικαίωμα;

Αυτό που πολλές φορές δεν συνειδητοποιούμε, είναι ότι όλα αυτά τα δικαιώματα και οι συμβάσεις, φυσικά χρειάζονται πολιτική βούληση για να θεσπιστούν, αλλά προκειμένου να εφαρμοστούν σε κάθε σχολείο, κάθε υπηρεσία και κάθε σπίτι, χρειάζεται οι ενήλικες, ως θεματοφύλακες αυτών, να είναι οι ίδιοι ικανοί. Όταν έχουμε ενήλικες βαθιά τραυματισμένους, ανταγωνιστικούς, επιθετικούς, χωρίς κοινωνικές και επικοινωνιακές δεξιότητες, ανίκανους να διαχειριστούν συγκρούσεις, όσο καλή πρόθεση και να έχουν, δεν αρκεί. Το νοιάξιμο και το ενδιαφέρον για το βέλτιστο του παιδιού, σε συνθήκες κούρασης ή/και ψυχοπιεστικές – όπου συνήθως βρίσκονται οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί/ γονείς- δεν επαρκεί.

Αν ο ενήλικας δεν έχει κάνει ειλικρινή και βαθιά επεξεργασία των δικών του βιωμάτων, σε εκείνη τη κρίσιμη ψυχοπιεστική στιγμή, το ενδιαφέρον για το καλό του παιδιού θα παραγκωνιστεί και το πλέον γνώριμο μοτίβο (που μπορεί να είναι της επιβολής, του ανταγωνισμού, της επίθεσης κ.τ.λ.) θα κάνει την εμφάνισή του. 

Όταν εμείς οι ίδιοι δεν γνωρίζουμε τον τρόπο να σχετιζόμαστε αυθεντικά με τον ίδιο μας τον εαυτό, τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τ’ όραμά μας, τότε και οι σχέσεις που θα διαμορφώσουμε ακόμα και με τα ίδια μας τα παιδιά θα είναι αντανάκλαση της δικής μας, μη σχέσης με τον εαυτό μας. Θα καταλήξουμε να τα κρίνουμε, όπως άλλωστε κάνουμε και με μας, να απαιτούμε όπως απαιτούμε και απ’ τον εαυτό μας, θα τα θυσιάσουμε στο βωμό της παραγωγικότητας όπου και εμείς πρώτα θυσιαστήκαμε. Όπως παραβλέπουμε εμάς θα παραβλέψουμε και εκείνα, καταδικαζόμενοι σε μια απέραντη υπαρξιακή μοναξιά.

Βέβαια δεν είμαστε ανέλπιδοι ούτε καταδικασμένοι να συνεχίσουμε σ’ αυτό το μονοπάτι. Ποτέ δεν είναι αργά να μπούμε σε διαδικασία αυτογνωσίας, επιμόρφωσης, ψυχοθεραπείας. Ποτέ δεν είναι αργά να μας γνωρίσουμε, να μας φροντίσουμε, να μας αγαπήσουμε. Όσο δουλεύουμε τον εαυτό μας, δουλεύουμε και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Όσο γνωρίζουμε και υπερασπιζόμαστε τα διακαιώματα μας, την έκφρασή μας, τις επιθυμίες μας, τόσο τις αναγνωρίζουμε και θέλουμε να τις διασφαλίσουμε και για τους άλλους γύρω μας. Και ακόμα πιο έντονα για τους πλέον σημαντικούς άλλους του κόσμου, τα παιδιά!

Με αφορμή την σημερινή ημέρα, ας κάνουμε ένα πρώτο βήμα, ένα βήμα πιο κοντά στον κόσμο που θέλουμε να ζούμε και να μεγαλώνουν τα παιδιά μας!

psychologos athina

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου