Χριστούγεννα γιορτή και λάμψη

Χριστούγεννα γιορτή και λάμψη φως και λαμπιόνια, χαμόγελα και χιόνια γλυκά και φαγητά αφθονία αγάπης θαλπωρής τρυφερότητας συναντήσεις συνευρέσεις συμπόσια, συμπόνοια;

Δε ξέρω για συμπόνοια αλλά συμπόσια σίγουρα.

Μοναξιά, μοναχικά άδεια και κρύα για κάποιους παγωμένες θλιβερές άκαμπτες μέρες ψυχρές. Τι κρίμα;!

Κρύβουν το φως κρύβονται από το φως που ζεστό υπάρχει στη ψυχή ζωντανό.

Μα αρρώστια επικρατεί στου ανθρώπου το σώμα, το μυαλό, τη ψυχή και το φως παλεύει με την μαύρη θλιβερή σιωπή

Είναι σιωπή του σκότους; του πόνου; του μικρού και του μεγάλου του ανείπωτου κυρίως πόνου. Γιατί σιωπάς άνθρωπε; Η σιγή σου αντηχεί, τρόμος κυριαρχεί στη γη. Η Γη της Επαγγελίας σκοτεινή μίζερη θλιβερή. Που πήγαν οι μηλιές και οι πορτοκαλιές; που κρύφτηκαν τα ζώα και τα πουλιά; πίσω από ένα φύλο συκής νομίζεις χωράς για να κρυφτείς;!

Έλα άνθρωπε, δε πειράζει, ξεγυμνώσου σαν βρέφος απλά, κι έλα με τις μικρές άναρθρες κραυγές της αγωνίας να συναντηθείς, με άλλα θεία βρέφη έλα να βρεθείς. Κι αυτή η συνάντηση δώρα θα φέρει πολλά που των τριών μάγων θα τα ξεπερνά, δεν είναι τα σμύρνα, τ’ ασήμι, το χρυσό τόσο σπουδαία όσο αυτό: μ’ ανοιχτή καρδιά να προχωράς να βρίσκεις κι άλλους να τους συν- χωράς κι όλων μαζί οι ανοιχτές καρδιές αν ενωθούν πιο φωτεινές απ’ όλο το χρυσάφι του κόσμου θα βγουν.

Αυτό είναι αγάπη κι αυτό είναι φως κι αυτά τα Χριστούγεννα σε προσκαλώ: άσε στην άκρη μόνο για μια στιγμή, πικρίες, αδικίες και λύπες μιας ζωής, άστες και νιώσε αυτή τη στιγμή την απλή φωτεινή δύναμη της ψυχής.

Μα ακόμα κι αν δε βρίσκεσαι εκεί και δε μπορείς όλα αυτά ν’ αποχωριστείς μείνε στο πλάι μου μ΄ ανοιχτή καρδιά, μη φοβηθείς βέλος δε θα σε βρει, έλα να συναντηθούμε μ’ άλλους ανθρώπους σε τούτη τη ρημαγμένη γη κ’ ειλικρινά να κοιταχτούμε έστω για μια στιγμή, ν’ αποφασίσουμε πως για τώρα αυτό αρκεί για λίγη αγάπη έχουμε αντοχή. Είναι εντάξει, η λίγη μπορεί εύκολα ν’ αυγατίσει και να γίνει πολύ.

Τι είναι τα Χριστούγεννα τελικά; ένα κάλεσμα στην απλότητα και την απεραντοσύνη της αγάπης. Κι ο Χριστός ως βρέφος εμφανίστηκε στη γη γιατί ποιος μπορεί να μην αγαπήσει ένα παιδί;! Ήρθε και είπε έλα να με δεις κι αν θες να μ’ αγαπήσεις σε καλό θα σου βγει μιας και το φως της ψυχής σου θ’ αναδυθεί.

Βέβαια υπάρχουν κ’ οι φθονεροί που το φως των ανθρώπων δε θέλουν να βγει

είναι αυτοί που σκοτώνουν μωρά και πνίγουν και θανατώνουν μικρά παιδιά, μιας και αυτά είναι η ελπίδα της γης κάποτε η Γη της Επαγγελίας να ξαναγεννεί.

Και τι κάνουμε με όλους αυτούς που από βάθρα εξουσίας κοιτούν τους λαούς; Λιντσάρισμα βρισίδια και ξύλο πολύ ίσως τους αξίζει μα πως θα τους δοθεί; Κανείς μας δε φτάνει σ’ αυτά τα ψηλά, ανυπέρβλητα βάθρα χωρίς να πάθει ζημιά. Μήπως κι αυτοί είναι έρμα παιδιά καταπιεσμένα αφημένα στη πικρή μοναξιά; μήπως ζηλεύουν των άλλων το φως και λαχταρούν κι αυτά το δικό τους να βρουν; Μήπως όλοι αυτοί οι φθονεροί από αγάπη έχουν ανάγκη και μάλιστα πολύ; Μήπως όλοι μαζί μ’ ανοιχτές καρδιές να τους περικυκλώσουμε μ’ ακτίνες φωτεινές; Μήπως το δικό τους σκοτάδι τσακιστεί και χαθεί απ’ της οικουμένης τη φωτεινή ζεστή ψυχή;