Η εμπειρία μου ως ψυχολόγος ξεκίνησε σε ψυχιατρικούς ξενώνες, ξενώνες που έχουν στόχο την επανένταξη. Παρόλ’ αυτά διαπίστωνα πως η επανένταξη δεν επιτελούταν με μεγάλη επιτυχία παρόλο τη προσπάθεια, τη βούληση και τη θέληση των εργαζομένων. Συνειδητοποιούσα με το καιρό ότι πιθανό αυτό δεν επαρκούσε, μιας και έλειπε η βούληση των άμεσα ενδιαφερόμενων. Οι “ένοικοι”- όπως ονομάζονται όσοι διαμένουν σε τέτοιες δομές- αλλά και οι οικογένειες τους, κατά μεγάλη πλειοψηφία, είχαν παραιτηθεί απ’ την ελπίδα της υγείας, της επιστροφής, της “κανονικότητας”. Μετά από πολλές, επαναλαμβανόμενες ματαιώσεις, από δυσκολίες και απογοητεύσεις, που πολλά απ’ αυτά είναι αποτέλεσμα των συμπτωμάτων της νόσου, οι άνθρωποι αυτοί, σαν να είχαν δεχτεί την ασυλική τους μοίρα. Τίποτα καλύτερο δεν έμενε να ελπίζουν παρά ίσως τη μεταφορά τους, σ’ ένα προστατευόμενο διαμέρισμα ή έναν καλύτερο ξενώνα. Ελάχιστες οι περιπτώσεις ανθρώπων που ονειρεύονταν να αναλάβουν την ευθύνη του εαυτού τους και να ζήσουν μια ζωή με ικανοποίηση.
