Κάποτε σε μια χώρα ούτε πολύ μακρινή μα ούτε και πολύ κοντινή, ζούσε ένας μικρός Παρατηρητής.
Χαιρόταν να περπατά με τους φίλους του δίπλα στη θάλασσα, να σταματά για μια στιγμή και να σχηματίζει κυκλάκια στο νερό με πλακουτσωτές πετρούλες. Του άρεσε να εξερευνεί μονοπάτια μες τα δάση, να μουρμουρίζει σκοπούς, να τραγουδά, να ψαρεύει.
Καθώς μεγάλωνε ο μικρός Παρατηρητής μας, άρχισε να ψάχνει το νόημα της ζωής, ν’ αναρωτιέται ποιός είναι, τι είναι ζωή, αν υπάρχει Θεός και αν ναι ποιός απ’ όλους αυτούς τους θεούς που ακούγονται είναι ο αληθινός. Αναρωτιόταν για το ποιό είναι το νόημα της ζωής και τελικά ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος να τη ζήσει. Είχε ακούσει ο σοφός Παρατηρητής μας πως η ζωή είναι μικρή και πολύτιμη για να τη χαραμίζεις! Δεν ήξερε γιατί ήταν πολύτιμη, αλλά θα το μάθαινε κι αυτό, όλα θα τα μάθαινε ο Παρατηρητής μας! Εκείνος είχε ήδη αποφασίσει, πως θα αναζητούσε και τελικά θα έβρισκε ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να ζήσει τη ζωή του.
Ξεκίνησε να ταξιδεύει, γύριζε όλο τον κόσμο και… παρατηρούσε! Παρατηρούσε τα πάντα! Τη φύση – του άρεσε πολύ η φύση- τα ζώα και τα φυτά, τους ανθρώπους, τις συνήθειες τους, τους διάφορους πολιτισμούς που υπάρχουν στον κόσμο τούτο. Διάβασε και έμαθε όλα τα φιλοσοφικά και θρησκευτικά ρεύματα. Απ’ όπου περνούσε κοίταγε, άκουγε, αλλά, δεν άγγιζε! Εκείνος έψαχνε το ιδεατό, το τέλειο, όταν το έβρισκε θα το άρπαζε και θα το έκανε δικό του!
