Στις βραχώδεις παραλίες γεννιούνται και μεγαλώνουν οι σμέρνες. Εμείς θα αναφερθούμε σε μια σμέρνα, που 'ναι τυχαία όμως, την ίδια ιστορία θα λέγαμε και για τις υπόλοιπες. Το λέμε αυτό για να μη νομίσετε πως η σμέρνα της ιστορίας μας αποτελεί εξαιρεση ή τίποτα μοναδικα διαφορετικό. Όχι, είναι μια από τις πολλές σμέρνες που γεννιούνται και ζουν στις βραχώδεις παραλίες.
Αυτή λοιπόν η Σμέρνα είχε στρογγυλό σώμα με καφέ και κίτρινες βούλες, εγώ όταν την πρωτοείδα είπα: Α! ωραίο πλάσμα, όμορφο!
Η Σμέρνα όμως δε πιστεύει το ίδιο για τον εαυτό της. Καθώς μεγαλώνει τα ψάρια και τα υπόλοιπα πλάσματα του βυθού της λένε ότι μοιάζει με φίδι. Και όλοι ξέρουν ότι το να μοιάζει κανείς με φίδι δεν είναι κοπλιμέντο. Αυτό βασίζεται μάλλον σε κάποιο στερεότυπο πανάρχαιο που θέλει τα φίδια κακά, μοχθηρά, δόλια και σίγουρα τίποτα καλό και όμορφο σ' αυτά. Δεν είναι της παρούσης να ασχοληθούμε τώρα μ' αυτό το ηλίθιο στερεότυπο, αλλά καταλαβαίνεται πως η Σμέρνα μας δε πέρναγε και πολύ καλά. Πέρα απ' το ότι όλοι την έβλεπαν σα φίδι της θάλασσας για τον ίδιο λόγο
την απέφευγαν, την φοβόντουσαν. Έτσι η Σμέρνα μεγάλωνε κ' όλη της τη ζωή τη περνά κρυμμένη στους βράχους, φοβισμένη απ΄τα λόγια και την απόρριψη των άλλων.
Μια μέρα ένα ψάρι που την παρακολουθούσε αναλάλυψε πως μες στο στόμα της η Σμέρνα έχει μεγάλα και μοχθηρά δόντια.
Ε! αυτό ήταν! Η φήμη διέρευσε πολύ γρήγορα και όλα τα γενναία ψάρια πήγαιναν στο βράχο της Σμέρνας προκαλώντας την να τους δείξει τα δόντια της. Η Σμέρνα δεν είχε φοβηθεί περισσότερο στη ζωή της. Η πίεση που δεχόταν γινόταν κάθε μέρα και μεγαλύτερη. Έτσι στην απόγνωσή της κάποια στιγμή αποφασίζει να βγει και να δείξει τα δόντια της μήπως και ξεκουμπιστούν όλοι αυτοί οι
ενοχλητικοί τύποι. Έτσι κι έγινε λοιπόν, η Σμέρνα μας βγαίνει απ' το βράχο, με το κεφάλι ψηλά, ανοίγει το στόμα της, τα δόντια κοφτερά και μεγάλα κάνουν την εμφανισή τους το πλήθος αναφωνεί γεμάτο τρόμο και με μιας εξαφανίζεται. Τότε η Σμέρνα με αίσθηση ανακούφισης αλλά και τεράστιας μοναξιάς, ξανακρύβεται στο βράχο της κι αποκοιμιέται. Δε περνούν λίγες ώρες και νέο πλήθος έχει μαζευτεί και τη φωνάζει για νέα "εμφάνιση". Ακόμα μια φορά η Σμέρνα με ντροπή, φόβο και απελπισία επιδίδεται στο ίδιο σόου.
Όμως ετούτη τη φορά ένα ψάρι απ' το πλήθος αντί να φύγει, όπως τα υπόλοιπα, κινεί προς τη Σμέρνα μας η οποία τρομοκρατείται απ΄την προσέγγιση την οποία δεν ξέρει πως να την αξιολογήσει, δεν φαντάζεται παρά μόνο πως είναι επιθετική, και το κατασπαράζει με τα κοφτερά της δόντια!!!
Το πλήθος τώρα παραλληρεί εναντίον της λέγοντας πως είναι επικίνδυνη, επιθετική και πως έπρεπε να το 'χαν καταλάβει από την άσχημη όψη της, πως έτσι είναι τα φίδια που σε δαγκώνουν χωρίς να το καταλάβεις και πολλά άλλα. Η Σμέρνα ήταν πολύ ταραγμένη. Δε μπορούσε να εξηγήσει τι συνέβη. Ένιωθε φοβερές τύψεις και κατηγορούσε τον εαυτό της πως ήταν πραγματικά πολύ κακιά και τίποτε καλό και σωστό δε μπορούσε να κάνει. Με τέτοια αισθήματα και με το κεφάλι κατεβασμένο εγκαταλείπει το βράχο της και αρχίζει να κολυμπά στο άγνωστο.
Ήταν άραγε όντως κακιά κι επικίνδυνη όπως έλεγαν τα υπόλοιπα πλάσματα; Μήπως έπρεπε να μείνει το υπόλοιπο της ζωής της κρυμμένη σ' ένα σκοτεινό βράχο; Μήπως έπρεπε να παραιτηθεί απ' όλα και να περιμένει να πεθάνει;
Η Σμέρνα τα είχε χάσει όλα, μα άραγε είχε και τίποτα για να χάσει; Εδώ καλά καλά δεν ήξερε ποια ήταν. Πως ήταν κακιά ενώ η ίδια ένιωθε καλή; Πως ήταν σα φίδι ενώ εκείνη κάποτε θεωρούσε πως ήταν χαριτωμένη τουλάχιστον. Πως ήταν επιθετική ενώ ήξερε πολύ καλά ότι ήταν διαρκώς φοβισμένη;
Αυτά σκεφτόταν ξανά και ξανά η Σμέρνα και κολύμπαγε όλο και πιο μακριά απ' το παλιό της βραχόσπιτο.
Σ' αυτό το σημείο της ιστορίας θα μπορούσαν να γίνουν δυο ή τρία πράγματα. Το πρώτο και πιο εύκολο για τους άλλους θα ' ταν η Σμέρνα ν' αφεθεί στο πόνο και την απελπισία και να κρύβεται για πάντα και στο τέλος να πεθάνει από έλλειψη ευχαρίστισης και επιθυμίας. Έτσι η ιστορία θα τελείωνε, τ' άλλα ψάρια δε θα ασχολιόντουσαν, εγώ θα σταμάταγα να γράφω και εσύ να διαβάζεις.
Τ' άλλο θα 'ταν η Σμέρνα μέσα από το πόνο της και το ταξίδι το οποίο έχει ξεκινήσει ν' ανακαλύψει όντως ποια είναι και να βρει έναν αρμονικό τρόπο να ζει χαρούμενη. Αυτό μοιάζει πιο πολύ με παραμύθι που στο τέλος όλοι είναι καλά και εμείς καλύτερα. Αλλά επίσης όλοι ξέρουμε ότι τα παραμύθια δεν είναι τίποτα άλλο από παραμύθια.
Ένα τρίτο σενάριο θα μπορούσε να είναι η Σμέρνα μας ν' αρχίσει να μπαίνει σ' ατελείωτες περιπέτειες με ταλαιπώριες αλλά και νίκες όπου μέσα απ' αυτά σιγά- σιγά θα μαθαίνει
θα ξεμαθαίνει, θ' ανακαλύπτει, θα ξεχνά και με μια μακρά διαδικασία πηγαίνοντας από δω και από κει, δεξιά και αριστερά με φίλους ή μόνη κερδίζει τη ζωή που θέλει.
Ένα αρκετά ρεαλιστικό σενάριο, βγαλμένο από την ανθρώπινη ζωή με πολύ ταλαιπώρια και αναλαμπές ευτυχίας.
Το τελευταίο σενάριο που μπορώ να πω- δεν είμαι δα και καμιά συγγραφέας, μια ιστορία ξεκίνησα να πω- είναι ότι η Σμέρνα μας εκεί που κολυμπά απελπισμένη και μόνη σταμάτησε. Απλά σταμάτησε και έκατσε ακίνητη στο βυθό. Σταμάτησε τους διαλόγους στο κεφάλι της, πήρε ανάσες και ο χρόνος έπαυσε να κυλά. Απλά ένιωθε την μοναξιά, την απελπισία και το φόβο. Τα ένιωθε και τους έδινε χώρο και χρόνο. Άρχισε να τα καταλαβαίνει αντί να τα σκέφτεται. Έλεγε διαρκώς έχω χρόνο να ζήσω και ζω, αυτή τη στιγμή εδώ που είμαι ζω ζω το φόβο, ζω τη μοναξιά, ζω το πόνο και δε μ' αρέσει, δε το θέλω. Δε ξέρω τι θέλω, αλλά ξέρω σίγουρα ότι δε θέλω αυτό. Τότε άνοιξε τα μάια της στον απέραντο βυθό και άρχισε να κολυμπά με κατεύθυνση. Πήγε σε μια σπηλιά που ζούσε μια γριά, τυφλή σμέρνα. ΄Ολες οι σμέρνες ξέραν γι' αυτήν. Άλλοι έλεγαν πως ήταν κάποια αποτρελαμένη σμέρνα, άλλοι μια σοφή γριά κι άλλοι απλά ξέραν ότι υπήρχε και πως ήταν γριά για αλλόκοτα πολλά χρόνια.
Η Σμέρνα μας μπήκε στη σπηλιά και ζήτησε απ' τη γριά σμέρνα να ζήσει λίγο εκεί μαζί της. Είπε πως ήταν απόβλητη του βυθού, κακιά κι επικίνδυνη για τα άλλα πλάσματα της θάλασσας. Η γριά τυφλή σμέρνα απλά αποκρύθηκε πως μπορούσε να μείνει για όσο χρειαζόταν και πήγε να κοιμηθεί.
Η Σμέρνα μας έμεινε ν' απορρεί με τη σχεδόν άκομψη συμπεριφορά της γριάς αλλά μετά θυμήθηκε ότι είναι γριά και τυφλή, άρα μάλλον δικαιούται να 'χει παραξενιές.
Κι αυτό είναι το σημείο σε κάθε ιστορία που καταλαβαίνουμε πως η πρωταγωνίστρια θα κάνει μια στροφή στη ζωή της μέσα απ' τη συμβίωση με τη γριά τυφλή σμέρνα, πως θα βρει όλες τις απαντήσεις και θα φύγει από τη σπληλιά διαφορετική απ' ότι μπήκε. Συνήθως αυτά γίνονται στις ιστορίες και ίσως και στη ζωή, γιατί όχι;
Βέβαια εδώ είναι μια στιγμή της αφήγησης όπου θα μπορούσε η Σμέρνα μας να επιλεξει για συνέχεια ένα απ' τα προηγούμενα σεναρια. Όμως η αλήθεια είναι πως η Σμέρνα συμβιώνοντας με τη τυφλή γριά έμαθε πολλά πράγματα. Όχι τόσα για το ποιά είναι και ποιό το νόημα της ζωής, όσο για το πως να σχετίζεται μ' ένα άλλο πλάσμα και ειδικά μ' ένα γέρικο τυφλό πλάσμα, γεμάτο παραξενιές. Έμαθε πως όσα λέει και κάνει έχουν αντίκτυπο και αξία για τη γριά τυφλή σμέρνα. Επιπλέον πήρε απ' τη γριά τυφλή σμέρνα όση τρυφερότητα, αποδοχή κι επαφή μπορούσε να της προσφέρει. Αυτό ίσως να' ταν το πιο συγκλονιστικό για τη Σμέρνα μας, που μεγάλωσε ολομόναχη και ως απόβλητη του βυθού. Η συμβίωση με τη τυφλή γριά καθόλου εύκολη δεν ήταν αλλά η Σμέρνα μας ήταν αποφασισμένη να μείνει όσο χρειαζόταν για να νιώσει ότι μπορεί να πλέει μόνη της αλλά σταθερή και δυναμωμένη.
Δε θυμάμαι να πω πόσο καιρό χρειάστηκε η Σμέρνα μας να νιώσει έτοιμη, ούτε πόσο γρήγορα ή αργά μάθαινε το σχετίζεσθαι κι αυτό γιατί στην ουσία ο χρόνος δεν έχει καμία σημασία. Μα καμία σημασία, κάποιοι λένε ότι είναι τόσο αδιάφορος που δεν υπάρχει καν, πως είναι μια φαντασίωση, μια ψευδαίσθηση. Κι ούτε ξέρω αν ποτέ η Σμέρνα μας δυνάμωσε τόσο ώστε να μπορεί να κολυμπήσει σε μεγάλα βάθη ή να τα βάλει μ' όλα τα ψάρια του βυθού, ούτε κι αν θα 'θελε κάτι τέτοιο. Μα ξέρω στα σίγουρα πως όταν βγήκε από 'κείνη τη σπηλιά της γριάς τυφλής σμέρνας, είχε ήδη συνδεθεί, είχε ήδη κατανοήσει, αποδεχθεί κι αγαπήσει τον εαυτό της κι ακόμα ένα άλλο πλάσμα.
Κι είμαι σίγουρη - χωρίς ποτέ να το ρώτησα- πως κι η γριά τυφλή σμέρνα είχε παρόμοια αισθήματα για τη Σμέρνα μας. Ξέρω επίσης πως πλέον η Σμέρνα μας δεν ήταν τόσο φοβισμένη και καθόλου απελπισμένη. Λυπόταν, χαιρόταν, θύμωνε, φοβόταν, αλλά μπορούσε να συνεχίζει τη ζωή της μ' όλα αυτά σα να χόρευε με τ' αισθήματα και τις σκέψεις της κι έπειτα ανάλαφρη ν' αναπαυόταν. Πλέον η Σμέρνα δε νιώθει απόβλυτη του βυθού, πλέον η Σμέρνα ξέρει ότι είναι μια απλή Σμέρνα και όχι φίδι. Πλέον η Σμέρνα γνωρίζει ότι έχει μεγάλα, κοφτερά και τρομακτικά δόντια, τι να κάνουμε;!
Πλέον η Σμέρνα γνωρίζει ότι τα δόντια της είναι χρήσιμα, την προστατεύουν από κινδύνους. Πλέον η Σμέρνα γνωρίζει πως αν φοβάται υπερβολικά μπορεί να θεωρήσει κάτι ακίνδυνο ως εξαιρετικά επικίνδυνο.
Πλέον ξέρεις κι εσύ πως η Σμέρνα είναι ένα χαριτωμένο, γιατί όχι, όμορφο πλάσμα που μόνο αν φοβηθεί δείχνει τα τεράστια δόντια της κι αυτό για την ασφάλειά της.
Μετά απ' όλα αυτά, δε ξέρω πως να τελειώσω μια ιστορία που δεν έχει τέλος, γι' αυτό θα γράψω απλά, ΤΕΛΟΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου