Κεντρικό ρόλο στο ψυχοθεραπευτικό μοντέλο της Παρεμβαίνουσας Μη Κατευθυντικότητας (Η Μη Κατευθυντική Παρεμβατικότητα, NDI) έχουν οι προτάσεις του θεραπευτή προς τον θεραπευόμενο. Εδώ θα αναφερθούμε στο τρόπο που συντελούνται αυτές οι προτάσεις και πως διασφαλίζεται το μη κατευθυντικό πνεύμα και πρακτική.
Ξεκινώντας απ τη βάση ότι η εξέλιξη είναι δυνατή μέσα απ’ την εκπλήρωση των επιθυμιών οι οποίες είναι και πηγή συμπεριφορών η παρέμβαση δεν αποτελεί μια εξωτερική επιρροή, κάτι τέτοιο δεν θα 'χε καμιά αποτελεσματικότητα καθώς η αληθινή επιρροή συντελείται μόνο με την συναίνεση και την αποδοχή αυτού που προτείνεται απ’ τον άλλο. Η πρόταση λοιπόν έρχεται να διευκολύνει, να συμπληρώσει, να ολοκληρώσει την αίσθηση και το αρχικό βίωμα του θεραπευόμενου, γίνεται με ανοιχτό τρόπο, όχι σαν μια τεχνική, προκειμένου ο θεραπευόμενος να μπορεί να τη τροποποιήσει και προϋποθέτει τη ρητή και σύμφωνη γνώμη των συμμετεχόντων. Είναι αποτέλεσμα της ακρόασης και των αντηχήσεων (Η έννοια της αντήχησης) και έρχεται ως φυσική συνέχεια των όσων προηγούνται. Αποτελεί μια συνθήκη ελευθερίας στην οποία ο συμμετέχον μπορεί να διαλέξει να πάει όπου θέλει και να κάνει όσες παρεκτροπές επιθυμεί.
Ο θεραπευτής σ’ όλη αυτή τη διαδικασία είναι βαθιά εμπλεκόμενος, συνοδεύει και συμμετέχει σε ότι συμβαίνει. Αρχικά γιατί οι προτάσεις εξελίσσονται διαρκώς, δεν έχουν μια και μοναδική μορφή, τροποποιούνται και προσαρμόζονται ανάλογα με τις ανάγκες, πράγμα που σημαίνει ότι ο θεραπευτής είναι διαρκώς εκεί να αποδέχεται, να αναγνωρίζει, να υποστηρίζει, να συνοδεύει τον θεραπευόμενο. Δεύτερον ο θεραπευτής βρίσκεται εκεί για να επωφεληθούν όσο γίνεται περισσότερο οι συμμετέχοντες, απ ‘τις γνώσεις, τα συναισθήματά του, τις σκέψεις του, όχι απλά για να υποκινεί δραστηριότητες.
Όπως αναφέρει ο Michel Lobrot “Μεταξύ του εμψυχωτή και του συμμετέχοντα δημιουργείται μια δυναμική διαλόγου που εκτυλίσσεται και εξελίσσεται. Οι προτάσεις παύουν πια να είναι απλώς προτάσεις, γίνονται ένα είδος συνοδείας, στο βαθμό που απαιτούν απ’ τον εμψυχωτή να λαμβάνει υπόψη του τις αντιδράσεις του συμμετέχοντος”.
Βιβλιογραφία:
Michel Lobrot: Ζώντας μαζί
Ξεκινώντας απ τη βάση ότι η εξέλιξη είναι δυνατή μέσα απ’ την εκπλήρωση των επιθυμιών οι οποίες είναι και πηγή συμπεριφορών η παρέμβαση δεν αποτελεί μια εξωτερική επιρροή, κάτι τέτοιο δεν θα 'χε καμιά αποτελεσματικότητα καθώς η αληθινή επιρροή συντελείται μόνο με την συναίνεση και την αποδοχή αυτού που προτείνεται απ’ τον άλλο. Η πρόταση λοιπόν έρχεται να διευκολύνει, να συμπληρώσει, να ολοκληρώσει την αίσθηση και το αρχικό βίωμα του θεραπευόμενου, γίνεται με ανοιχτό τρόπο, όχι σαν μια τεχνική, προκειμένου ο θεραπευόμενος να μπορεί να τη τροποποιήσει και προϋποθέτει τη ρητή και σύμφωνη γνώμη των συμμετεχόντων. Είναι αποτέλεσμα της ακρόασης και των αντηχήσεων (Η έννοια της αντήχησης) και έρχεται ως φυσική συνέχεια των όσων προηγούνται. Αποτελεί μια συνθήκη ελευθερίας στην οποία ο συμμετέχον μπορεί να διαλέξει να πάει όπου θέλει και να κάνει όσες παρεκτροπές επιθυμεί.
Ο θεραπευτής σ’ όλη αυτή τη διαδικασία είναι βαθιά εμπλεκόμενος, συνοδεύει και συμμετέχει σε ότι συμβαίνει. Αρχικά γιατί οι προτάσεις εξελίσσονται διαρκώς, δεν έχουν μια και μοναδική μορφή, τροποποιούνται και προσαρμόζονται ανάλογα με τις ανάγκες, πράγμα που σημαίνει ότι ο θεραπευτής είναι διαρκώς εκεί να αποδέχεται, να αναγνωρίζει, να υποστηρίζει, να συνοδεύει τον θεραπευόμενο. Δεύτερον ο θεραπευτής βρίσκεται εκεί για να επωφεληθούν όσο γίνεται περισσότερο οι συμμετέχοντες, απ ‘τις γνώσεις, τα συναισθήματά του, τις σκέψεις του, όχι απλά για να υποκινεί δραστηριότητες.
Όπως αναφέρει ο Michel Lobrot “Μεταξύ του εμψυχωτή και του συμμετέχοντα δημιουργείται μια δυναμική διαλόγου που εκτυλίσσεται και εξελίσσεται. Οι προτάσεις παύουν πια να είναι απλώς προτάσεις, γίνονται ένα είδος συνοδείας, στο βαθμό που απαιτούν απ’ τον εμψυχωτή να λαμβάνει υπόψη του τις αντιδράσεις του συμμετέχοντος”.
Βιβλιογραφία:
Michel Lobrot: Ζώντας μαζί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου