Η ανάγνωση της επιθυμίας

Κεντρική έννοια στο μοντέλο της Μη Κατευθυντικής Παρεμβατικότητας του Michel Lobrot (non-directivite-intervenantion), είναι η επιθυμία. Η επιθυμία αποτελεί μια κινητήρια δύναμη η οποία είναι σχετικά αμετάβλητη. Δεν αναφέρεται μόνο στην ευχαρίστηση αλλά και στην αποφυγή του πόνου. Είναι σημαντικό να διαχωρίσουμε πως δεν συνάδει πάντα αυτό που ‘ισχυρίζομαι ότι θέλω’  μ’ αυτό που αληθινά επιθυμώ. Για παράδειγμα ένα παιδί που λέει ότι δεν θέλει να παίξει, ίσως πρέπει να δούμε γιατί το λέει. Ίσως το παιδί φοβάται μη χάσει την αγάπη της μητέρας του γιατί η μητέρα του του είπε “μην κάνεις θόρυβο, εάν κάνεις θόρυβο δε θα σ’ αγαπάω πια”.  Το παιδί θέλει την αγάπη της μητέρας του και γι’ αυτό λέει δε θέλω να παίξω. Η άρνηση για το παιχνίδι δεν είναι η επιθυμία του, η επιθυμία του είναι να είναι αγαπητό από τη μητέρα.

Οι επιθυμίες αποτελούν τη βάση της ύπαρξης μας, αν θέλουμε λοιπόν να δουλέψουμε μ’ ένα άτομο τότε θα πρέπει να ξεκινήσουμε γνωρίζοντας τις επιθυμίες του κι αυτό γιατί αν δεν αγγίξουμε τη βάση του ατόμου δεν πρόκειται να συντελεστεί καμία αλλαγή. Ξεκινάμε λοιπόν με το ν’ ακούσουμε το άτομο που είναι απέναντί μας, ποιος είναι, τι ονειρεύεται, τι προσδοκά.

Αφού γνωρίσουμε τις επιθυμίες του ατόμου στη συνέχεια καλούμαστε να τον βοηθήσουμε να τις πραγματώσει. Υπάρχουν διάφοροι μέθοδοι που μας επιτρέπουν να αναδείξουμε, να εμβαθύνουμε  και να  πραγματώσουμε τις επιθυμίες, κάποιοι απ’ αυτοί είναι το παιχνίδι ρόλων, το ξύπνιο όνειρο, η gestalt, το αυθόρμητο θέατρο, η αυτόματη γραφή, το αυτόματο σχέδιο κ.α.

Η επιθυμία λοιπόν είναι η πυξίδα μας στη διάρκεια της θεραπείας, αυτή μας καθοδηγεί, αυτήν ακολουθούμε, έτσι ο στόχος μπαίνει πάντα απ’ τον θεραπευόμενο ο οποίος ανακαλύπτει σιγά σιγά τον εαυτό του και αυτοπραγματώνεται μέσα απ’ την εκπλήρωση των επιθυμιών του.

Βιβλιογραφία:

Τετράδια Ψυχιατρικής Νο 50,

Michel Lobrot: Ζώντας Μαζί