Ενσυναίσθηση

Η ενσυναίσθηση αποτελεί τη βασικότερη ίσως στάση του/ης θεραπευτή-συμβούλου, πάνω στην οποία χτίζεται η θεραπευτική σχέση, η οποία είναι πολύ σημαντική για την έκβαση της θεραπείας.

Τον όρο της ενσυναίσθησης (empathy) εδραίωσε ο Carl Rogers (Καρλ Ρότζερς) ο εμπνευστής της προσωποκεντρικής μεθόδου. Ο ίδιος την όριζε ως την ικανότητα του/ης θεραπευτή/τριας να ακούει και να νιώθει τα συναισθήματα του/ης άλλου/ης, ν' αντιλαμβάνεται τις συνδέσεις και τα νοήματα που υπάρχουν στα λόγια και τη συμπεριφορά του/ης. Η ενσυναίσθηση εμπεριέχει την αποδοχή, τον απόλυτο σεβασμό του βιώματος και της προσωπικότητάς, χωρίς ερμηνεία, κριτική και αξιολογήσεις. Είναι η ζεστασιά και η ασφάλεια που παρέχει ο/η θεραπευτής/τρια στο/η θεραπευόμενο/η να γνωρίσει, να εκφράσει, να διερευνήσει,  τις φωνές που υπάρχουν μέσα του/ης. Ο/Η θεραπευόμενος/η συχνά διστάζει να αφεθεί και να δοκιμάσει αυτή την ελευθερία, πολλές φορές δεν έχει ξανανιώσει παρόμοια. Στη συνέχεια όμως, έχοντας χτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης αρχίζει να δοκιμάζει και να δοκιμάζεται.

 Σ' όλη αυτή τη διαδικασία- διεργασία ο/η θεραπευτής/τρια είναι δίπλα στον/ην θεραπευόμενο/η και τον/ην συνοδεύει, δείχνοντας σεβασμό, αποδοχή και έχοντας μια στάση ενσυναίσθησης. Είναι σημαντικό να πούμε πως η ενσυναίσθηση συμβαίνει μέσα σ' ένα κλίμα μη- κατευθυντικότητας, καθώς ο στόχος είναι ο συγχρονισμός του/ης θεραπευτή/τριας με το βίωμα του/ης θεραπευομένου/ης. Δεν έχει στόχο να κατευθύνει, να προγραμματίσει ή να επιταχύνει τη διαδικασία. Δεν χρησιμοποιείται σαν τεχνική, αποτελεί στάση για τον/ην θεραπευτή/τρια με την οποία βοηθά τον/ην θεραπευόμενο/η να νιώσει ασφάλεια, αποδοχή αλλά και να αποσαφηνίσει καλύτερα το βίωμά του/ης.

Με στάση ενσυναίσθησης μπορούμε να ανταποκριθούμε καλύτερα στις επιθυμίες του/ης θεραπευόμενου/ης, καθώς μπορούμε να τον/η γνωρίζουμε από "κοντά" και από "μέσα", έτσι μ' έναν μη- κατευθηντικό τρόπο συνοδεύουμε τον/ην θεραπευόμενο/η και έχοντας ακούσει τις επιθυμίες του/ης παρεμβαίνουμε για να τον/ην διευκολύνουμε. Ο Michel Lobrot, ιδρυτής της Μη κατευθυντικής Παρεμβατικότητας (NDI), διαφοροποιείται με τον Rogers λέγοντας πως δεν γίνεται να μη παρεμβαίνουμε.

Έχουμε ευθύνη να παρέμβουμε, αλλά προς την κατεύθυνση του/ης θεραπευόμενου/ης! Όντας λοιπόν επικεντρωμένοι στον/ην άλλο/η, έχοντας ενσυναίσθηση και ακούγοντας τις επιθυμίες του/ης, μπορούμε να παρέμβουμε υποστηρίζοντας τον/ην θεραπευόμενο/η εκεί όπου θέλει να πάει. Μέσα απ' αυτή τη διαδικασία, ο/η θεραπευόμενος/η νιώθει την ασφάλεια και την υποστήριξη να εξελίξει το δυναμικό του/ης, να δοκιμάσει νέους τρόπους να ζει, επιτρέποντας στον εαυτό του/ης και τους άλλους μεγαλύτερη ελευθερία, αποδοχή και αγάπη.

Βιβλιογραφία: 

Michel Lobrot: Ζώντας μαζί, 
Carl Rogers: Το γίγνεσθαι του προσώπου